In de Bijbel is Jubal de stamvader van allen die kunst maken. Dit jaar neemt elke scribent u mee naar een boek, film, muziekstuk of ander kunstwerk dat haar of hem inspireert. Deze keer schrijft ds. Ingrid de Zwart over een beeld van David en Saul.
‘… als ik nu met mijn nagels over Davids harp strijk, hoor ik de stem van mijn vader …’
Het beeld van David en Saul stond in de boekenkast van mijn vaders spreekkamer in Amsterdam. Soms ging ik als kind stiekem die spreekkamer binnen als alle patienten
verdwenen waren. Ik hield van de sfeer die er hing. Mijn vader had veel gastarbeiders in zijn patientenbestand.
Als blijk van waardering brachten zij van alles voor hem mee als ze na de zomer terugkeerden uit hun thuisland;
Spaanse poppen met mantilla’s, schotels en vazen, pauwenveren en dozen vol Turks fruit. Mijn vader gaf dat allemaal een plekje in de spreekkamer. Daar was dus
altijd wat te beleven en te eten.. Maar vooral dat beeld van rood aardewerk oefende een magische aantrekkingskracht op mij uit. Ik kon er nooit
van afblijven. Ik aaide de vingertjes van David met z’n vriendelijke gezicht en volgde met mijn vingertoppen de baardharen van de
melancholieke Saul. Met mijn nagels ging ik over de snaren van de harp en was dan altijd weer een beetje teleurgesteld dat er geen mooi geluid uitkwam.
Mijn vader had dit beeld gekregen van de huisarts van wie hij de praktijk had overgenomen. Deze was behalve arts ook amateur – kunstenaar en had dit beeld zelf gemaakt. Het was een groot geschenk voor mijn vader dat hij, toen hij de praktijk overnam, dit beeld erbij gekregen had. Als het werk hem zwaar viel, keek hij ernaar en dacht aan de woorden die zijn voorganger
had uitgesproken toen deze het beeld aan hem overhandigde: ‘ Soms zul je denken: waar doe ik dit nog allemaal voor? Dan sta je met lege handen. Vergeet dan niet om die
mensen om je heen te zoeken, die de muziek weer in je leven terug kunnen brengen en jou de kracht kunnen geven om weer verder te gaan’. Mijn vader heeft die raad altijd
opgevolgd.
Als hij leeg en uitgewerkt was, zocht hij nieuwe krachtbronnen buiten zijn dagelijkse bezigheden. Concerten bijwonen deed hij graag, samen met mijn moeder, maar ook cursussen volgen, van metselen en loodgieteren tot het leren van een andere taal. Al die mensen die hij daar ontmoette gaven hem nieuwe inspiratie, brachten de muziek steeds terug in zijn bestaan. Mijn vader leeft
al lang niet meer. Nadat mijn moeder was overleden kreeg ik het beeld. Het staat nu in mijn kamer. Ik raak het geregeld aan, net als vroeger.
Maar als ik nu met mijn nagels over Davids harp strijk, hoor ik de stem van mijn vader, die me vertelt over David en Saul en over de wijze raad van de arts die hij opvolgde. Die raad bond hij op zijn beurt mij op het hart toen ik ging werken. Ik heb er veel aangehad tot op de dag vandaag. Ook buiten de kerk zijn veel inspirerende mensen te vinden die je verder kunnen
helpen. En het verhaal van David die harp speelde voor Saul, het eerste bijbelverhaal dat ik leerde kennen, vind ik nog steeds één van de mooiste verhalen.
I