Jaarthema “Open vertrouwen”

Dit is mijn plek: de Ulebelt

Na de serie ‘in gesprek’, die aansloot bij het  jaarthema van vorig jaar, volgt dit seizoen een  aantal interviews op locatie rond het nieuwe  jaarthema ‘open vertrouwen’. Telkens nodig ik  iemand uit over het jaarthema te spreken op  een plek in Deventer die een bijzondere  betekenis voor haar of hem heeft. Margreet  Tamminga bijt het spits af.

Na een lome dag zakt de zon weg achter de  hoge bomen rond kinderboerderij de Ulebelt.  We ontmoeten elkaar op een bankje middenin  het groen. De kraaien in de bomen achter ons  laten zich horen. Een gans snatert, een paar  koeien grazen niet ver van ons vandaan. Ik  vraag Margreet waarom onze afspraak op dit  bankje plaatsvindt. Margreet: “Wij wonen hier  dichtbij, daar achter het weiland zie je nog net  ons huis. Mijn man en ik zitten hier regelmatig  met letterlijk en figuurlijk iets meer afstand tot  ons huis en tot ons gezin, om het er even met  elkaar over te hebben. Ik vind het een heerlijk  plekje, het lijkt wel of ik hier op vakantie ben maar ik  wóón hier gewoon. We hebben hier veel herinneringen  aan de kinderen toen ze klein waren. Ze speelden  dikwijls op de Ulebelt, we hadden hier allerlei  kinderfeestjes. Met onze grote familie lopen we hier  regelmatig, bijvoorbeeld met Kerst. Het is geen grootse  plek, maar ik heb er veel mee. Voor we hier kwamen  wonen, nu zo’n twaalf en een half jaar gelden,  woonden  we elders in Deventer. Ik kom uit Ten Post, in Groningen.  Klaas Arno, mijn man, komt daar niet ver vandaan. Na  onze studies ging hij in Hengelo werken, ik hier in  Deventer. We moesten kiezen waar we wilden wonen;  het werd Deventer. We hebben in verschillende huizen  gewoond voor we dit huis vonden.

Margreet is sinds de startzondag diaken. Hoe is dat zo  gegaan? “Ik heb altijd wel dingetjes in de kerk gedaan:  jeugdkerk, basiscatechese, kinderdienst. Jan Hulzebosch  vroeg mij, en vroeg mij wat ik zou willen doen. Praktische  dingen liggen mij wel. Zo hebben we in het bedrijf waar ik  werk, Talens schildermaterialen, een stichting die zich  inzet voor anderen. Mijn moeder heeft zich veel ingezet  voor Red een kind (hulp en onderwijs aan kinderen in  Afrika en Azië, HS); het is mij met de paplepel ingegoten.


Het werk in de diaconie overvalt me wel een beetje;  zoveel raden, commissietjes, afkortingen… Daar moet ik  nog een beetje inkomen. Ik dacht wel: hoe groot ben je  als kerk en wat kun je doen? Er zijn al zoveel andere  organisaties in Deventer. Samenwerken is belangrijk. Ik  ben goed in dingen regelen, om mensen aan het werk te  zetten, om dingen op te zetten die echt hélpen.

 

” “Als het gaat over onze gemeente; klopt ‘dit is mijn plek’  ook voor jou?” vraag ik. Margreet: “Ja, wat ik fijn vind aan  onze gemeente is dat we zoveel verschillende mensen  hebben, uit allerlei verschillende richtingen. Ik ben nogal  strikt opgevoed, er kon niet zo veel. Hier is meer ruimte,  dat spreekt mij aan. Ik vind het mooi dat er  geloofsverschillen kunnen en mogen zijn.”

Op de vraag wat er bij haar bovenkomt bij het jaarthema  ‘open vertrouwen’, antwoordt ze: “Ik vind het woord  vertrouwen heel mooi. Ik vind dat we als kerk niet altijd  zoveel vertrouwen hebben; we zijn vaak heel bang; of de  kerk wel blijft bestaan. Maar als je vertouwen hebt, hoef  je daar toch niet bang voor te zijn? En bij open: je moet  er niet op vertrouwen dat het weer wordt zoals het was.  Je mag er voor open staan dat het anders zal zijn, maar  dat het wel goed komt. Dat open stuk hoef je niet  verstandelijk te beredeneren; je hoeft niet te plannen van  ‘dan gaat het zo en zo’. Ook het rationeel bewijzen op  grond van de Bijbel zoals vroeger hoeft niet. Ik denk dat  je God daarmee tekort doet, omdat Hij veel groter is dan  wij kunnen beseffen. Dat vind ik met open vertrouwen te  maken hebben. Dat godsbeeld heeft toekomst, ook voor  jongeren. Zij zeggen ‘ik snap het niet helemaal, maar er  is wel wat’. Openheid en vertrouwen horen bij elkaar.”

We zijn stil en genieten van de omgeving. De zon is  inmiddels verdwenen. De kraaien zijn nog even druk als  een uur geleden. De warmte van de dag wordt minder.  We nemen afscheid. Margreet loopt de ene kant uit, ik de  andere kant. Mooie plek; die Ulebelt. En een fijne  ontmoeting.
ds. Henk Schuurman