Dit is mijn plek: de Ulebelt
Na de serie ‘in gesprek’, die aansloot bij het jaarthema van vorig jaar, volgt dit seizoen een aantal interviews op locatie rond het nieuwe jaarthema ‘open vertrouwen’. Telkens nodig ik iemand uit over het jaarthema te spreken op een plek in Deventer die een bijzondere betekenis voor haar of hem heeft. Margreet Tamminga bijt het spits af.
Na een lome dag zakt de zon weg achter de hoge bomen rond kinderboerderij de Ulebelt. We ontmoeten elkaar op een bankje middenin het groen. De kraaien in de bomen achter ons laten zich horen. Een gans snatert, een paar koeien grazen niet ver van ons vandaan. Ik vraag Margreet waarom onze afspraak op dit bankje plaatsvindt. Margreet: “Wij wonen hier dichtbij, daar achter het weiland zie je nog net ons huis. Mijn man en ik zitten hier regelmatig met letterlijk en figuurlijk iets meer afstand tot ons huis en tot ons gezin, om het er even met elkaar over te hebben. Ik vind het een heerlijk plekje, het lijkt wel of ik hier op vakantie ben maar ik wóón hier gewoon. We hebben hier veel herinneringen aan de kinderen toen ze klein waren. Ze speelden dikwijls op de Ulebelt, we hadden hier allerlei kinderfeestjes. Met onze grote familie lopen we hier regelmatig, bijvoorbeeld met Kerst. Het is geen grootse plek, maar ik heb er veel mee. Voor we hier kwamen wonen, nu zo’n twaalf en een half jaar gelden, woonden we elders in Deventer. Ik kom uit Ten Post, in Groningen. Klaas Arno, mijn man, komt daar niet ver vandaan. Na onze studies ging hij in Hengelo werken, ik hier in Deventer. We moesten kiezen waar we wilden wonen; het werd Deventer. We hebben in verschillende huizen gewoond voor we dit huis vonden.
Margreet is sinds de startzondag diaken. Hoe is dat zo gegaan? “Ik heb altijd wel dingetjes in de kerk gedaan: jeugdkerk, basiscatechese, kinderdienst. Jan Hulzebosch vroeg mij, en vroeg mij wat ik zou willen doen. Praktische dingen liggen mij wel. Zo hebben we in het bedrijf waar ik werk, Talens schildermaterialen, een stichting die zich inzet voor anderen. Mijn moeder heeft zich veel ingezet voor Red een kind (hulp en onderwijs aan kinderen in Afrika en Azië, HS); het is mij met de paplepel ingegoten.
Het werk in de diaconie overvalt me wel een beetje; zoveel raden, commissietjes, afkortingen… Daar moet ik nog een beetje inkomen. Ik dacht wel: hoe groot ben je als kerk en wat kun je doen? Er zijn al zoveel andere organisaties in Deventer. Samenwerken is belangrijk. Ik ben goed in dingen regelen, om mensen aan het werk te zetten, om dingen op te zetten die echt hélpen.
” “Als het gaat over onze gemeente; klopt ‘dit is mijn plek’ ook voor jou?” vraag ik. Margreet: “Ja, wat ik fijn vind aan onze gemeente is dat we zoveel verschillende mensen hebben, uit allerlei verschillende richtingen. Ik ben nogal strikt opgevoed, er kon niet zo veel. Hier is meer ruimte, dat spreekt mij aan. Ik vind het mooi dat er geloofsverschillen kunnen en mogen zijn.”
Op de vraag wat er bij haar bovenkomt bij het jaarthema ‘open vertrouwen’, antwoordt ze: “Ik vind het woord vertrouwen heel mooi. Ik vind dat we als kerk niet altijd zoveel vertrouwen hebben; we zijn vaak heel bang; of de kerk wel blijft bestaan. Maar als je vertouwen hebt, hoef je daar toch niet bang voor te zijn? En bij open: je moet er niet op vertrouwen dat het weer wordt zoals het was. Je mag er voor open staan dat het anders zal zijn, maar dat het wel goed komt. Dat open stuk hoef je niet verstandelijk te beredeneren; je hoeft niet te plannen van ‘dan gaat het zo en zo’. Ook het rationeel bewijzen op grond van de Bijbel zoals vroeger hoeft niet. Ik denk dat je God daarmee tekort doet, omdat Hij veel groter is dan wij kunnen beseffen. Dat vind ik met open vertrouwen te maken hebben. Dat godsbeeld heeft toekomst, ook voor jongeren. Zij zeggen ‘ik snap het niet helemaal, maar er is wel wat’. Openheid en vertrouwen horen bij elkaar.”
We zijn stil en genieten van de omgeving. De zon is inmiddels verdwenen. De kraaien zijn nog even druk als een uur geleden. De warmte van de dag wordt minder. We nemen afscheid. Margreet loopt de ene kant uit, ik de andere kant. Mooie plek; die Ulebelt. En een fijne ontmoeting.
ds. Henk Schuurman