Wie had dat kunnen denken? In de vorige Kerkklanken schreef ik bij het afscheid van Trijnie: “Het ga jou en Jan goed! En achter de schermen hadden we van alles voorbereid om dat afscheid niet ongemerkt voorbij te laten gaan, al zou het digitaal en op afstand zijn. Maar het overlijden van Jan maakte alles anders. Een gevoel van verslagenheid maakte zich van ons meester. Heel veel mensen hebben de afscheidsdienst via kerkdienstgemist live of later meegemaakt en stuurden een blijk van meeleven. Maar wat moeten we zeggen? We hadden het onze predikant en haar man zo graag anders gegund.
En dan wordt het Pasen. Pasen als kernverhaal van ons geloof. Dat de weg niet zo dood kan lopen, of er is nieuw leven mogelijk. Klinkt dat niet hol en leeg tegen wat gebeurd is? Is het beter te zwijgen? Zeker, alles op z’n tijd. Maar toch wagen we ons er weer aan. In het heilig spel van de liturgie, in de rituelen en woorden die daarbij horen. Op de Palmzondag, de drie dagen van Pasen, de Paasmorgen. Om het Licht dat niet te doven is en om elkaar bij de les te houden dat het leven sterker is dan de dood. Dat zijn geen gemakkelijke woorden. Ze schuren met de weerbarstigheid van ons bestaan. Ach, laat ze maar schuren. Maar blus de hoop niet uit. Ik wens u goede Paasdagen.
ds. Henk Schuurman
