Van onze dominee, Henk Schuurman
Op zondag 23 juni is het zo ver: dan hoop ik als dienstdoend predikant afscheid te nemen van de PGCS. Op twee dagen na ben ik dan zeven jaar lang ‘jullie’ dominee geweest, want op 25 juni 2017 werd ik aan de PGCS verbonden. Zo heet dat in kerkelijk jargon: ‘verbonden worden aan’. Het tegenovergestelde is ‘losgemaakt worden van’. Ik word nu na zeven jaar losgemaakt.
Maar afscheid nemen of losmaken – ik blijf met jullie verbonden. Marry en ik blijven hier wonen en we blijven gewoon lid van de Ichtuskerk. Voor het eerst na mijn bevestiging als predikant in 1991, zo is mijn voornemen, word ik kerkelijk vrijwilliger! Ik ga meewerken in de kerktuin en daar verheug ik mij op. Al die jaren heb ik in de tuin van de Heer, in de wijngaard des Heren, gewerkt. Eerst als zendingspredikant en docent Oude Testament op Halmahera, Indonesië. Daarna als gemeentepredikant in Ommen en in Harderwijk en tenslotte in Colmschate.
Ik mocht voorgaan in zondagse vieringen, in huwelijk-, doop- en uitvaartdiensten, en op bijzondere dagen rond Kerst, Pasen, en Pinksteren. Ik ontmoette in het pastoraat talloos veel mensen met wie ik kortere of langere tijd optrok en die met mij lief en leed deelden. In gespreksgroepen en andere momenten van vorming en toerusting beleefde ik mooie momenten. Met gemeenteleden bereidde ik vieringen voor. Met de leiding van de kindernevendiensten maakte ik mooie plannen voor vieringen en momenten met kinderen. Ik begeleidde beginnende predikanten, kerkelijk werkers en stagiairs. Ik gaf les aan gemeenteleden en gaf cursussen aan bezoekmedewerkers.
Met kerkenraadsleden beleefde ik soms moeilijke, soms saaie maar soms ook bijzondere kerkenraadsvergaderingen. Jip gaf mij veel plezier en een mogelijkheid op een àndere manier kinderen (èn volwassenen) aan te spreken. Met collega’s deelde ik ervaringen en kennis en verdiepte ik me in theologische zaken. Ik heb mijn vakkennis kunnen bijhouden, verdiepen en uitbreiden door middel van studiemogelijkheden die de PKN haar voorgangers biedt. Ik had oecumenische contacten en contacten met anders- en nietgelovigen. En last but not least: ik kon dat meestal allemaal op de fiets doen! De wind door de haren en je conditie op peil houden in werktijd: wat een zegen!
Ik dank jullie voor het vertrouwen dat jullie mij gaven. Voor de ruimte om te doen wat ik meende te moeten doen. Voor de samenwerking op allerlei momenten. Voor de waardering en de ondersteuning. Ik vraag vergeving voor fouten die ik heb gemaakt, voor zaken die anders hadden moeten gaan dan ze gegaan zijn. Ik ben dankbaar dat ik dit werk heb mogen doen. Bovenal ben ik dank verschuldigd aan God, die mij op al mijn wegen nabij gebleven is. Bach ondertekende zijn cantates met ‘SDG’; Soli Deo Gloria (alleen God de eer). Het muzikale niveau van Bach heb ik nooit bereikt. Maar ik kan met hem wel zeggen: SDG!
A Dieu!
ds. Henk Schuurman