Op een heerlijke zonnige middag zit ik, op het gras van een park in Apeldoorn, wat te eten. Ik had net een proefrit gemaakt op een paar elektrische fietsen en had mezelf getrakteerd op een lekker frietje. Ik was lekker een beetje aan het relaxen, en aan het nadenken over mijn mogelijke aanschaf, toen er plotseling een man op me af stapte. Het was een man met een buitenlands uiterlijk die heel spontaan hallo zei en op me af liep. Ik was gelijk een beetje argwanend, omdat deze vreemde man op me af liep en duidelijk een praatje met me wilde beginnen. Wat moest hij van mij? Hij zei “ik ken jou, jij bent bij mij thuis geweest”. Dit vond in wel een beetje raar, omdat ik hier in Apeldoorn eigenlijk alleen maar collega’s van mijn werk ken, en dat was hij zeker niet. Om niet al te onvriendelijk te lijken liep ik naar hem toe om te vragen wat hij bedoelde. Toen vertelde hij dat ik vorig jaar bij hem thuis was geweest om een zomerpakket te brengen. Langzaam begon mij iets te dagen.
Ik was vorig jaar inderdaad met mijn meiden op pad gegaan om, via stichting Present, een zomerpakket langs te brengen bij een vluchtelingengezin uit Syrië, in de Rivierenwijk. Het was een hele warme dag. We kwamen in een kleine arbeiderswoning waar dit gezin met (volgens mij) 3 kinderen woonde. We werden hartelijk ontvangen, vooral door de vrouw van het gezin. Zij probeerde in haar beste Nederlands en gesprek aan te gaan, wat regelmatig aangevuld werd met Engels en gebarentaal. Ik weet nog goed dat de man wat stug overkwam en dat ik daar veel minder contact mee had. Dit kwam waarschijnlijk omdat zijn Nederlands een stuk minder was dan dat van zijn vrouw. Ze waren blij met het pakket dat ik meegenomen had met speelgoed en uitjes voor de kinderen. Zijn kinderen, en mijn kinderen zaten er een beetje onwennig bij, en eerlijk gezegd voelde ik me ook wel een beetje opgelaten. Dat ik dat zo bij vreemde mensen op de koffie was.
Twee totaal verschillende werelden. Hoewel we best een leuk gesprek hebben gehad, hebben we daarna nooit meer contact met elkaar gehad. In mijn achterhoofd hoorde ik wel eens een stemmetje die vroeg waarom ik dat nu nooit had gedaan! En nu, een jaar later herkent deze man mij! In een hele andere stad, in een hele andere situatie, en toch herkent hij me, en is enthousiast om me weer te ontmoeten. Dit gaf me wel een bijzonder gevoel. En het gaf me ook het besef dat het er toe doet wat we als mensen voor elkaar doen. Dat de, voor ons, kleine dingen, die we soms voor anderen doen, grote impact kunnen hebben. Dat we als mensen van waarde zijn voor elkaar! Dat het voor iedereen fijn is om gezien te worden! De man nodigt me uit om nog eens langs te komen en we wisselen telefoonnummers uit. Dit is nu bijna twee weken geleden. Vandaag via de app een afspraak gemaakt. Ik ben benieuwd hoe het met hen is!
Joost Nauta